هایدگر در «هستی و زمان» به گونهای مینویسد که فلسفهاش رنگِ شعر میگیرد. واژهها در متن، همچون راههایی به ژرفای سکوت و حضورند. او ما را دعوت میکند نه برای دانستن، بلکه برای زیستن در پرسش. گویی هر خط کتاب، گفتوگویی میان انسان و هستی خویش است.
مسئولیت فایل آپلود شده بر عهدهی کاربر آپلودکننده میباشد، لطفا در صورتی که این
فایل را ناقض قوانین میدانید
به ما گزارش دهید.